ακορία

(I)

η (Α ἀκορία)

νεοελλ.

Ιατρ. έλλειψη κορεσμού, από παθολογική αύξηση τής όρεξης

αρχ.

1. το να μην τρώει κανείς μέχρι κορεσμού, εγκράτεια στο φαγητό

2. ανικανοποίητη, υπερβολική επιθυμία.

[ΕΤΥΜΟΛ. < ἄκορος

η λ. πέρασε και στην ξεν. ιατρική ορολογία. πρβλ. γαλλ. acorie (νεολατιν. acoria, γερμ. akorie κ.λπ.), από όπου προέρχεται και ο νεοελληνικά ιατρικός όρος].

————————

(II)

η (Οφθαλμ.)

ανυπαρξία κόρης τού ματιού λόγω ελλείψεως εκ γενετής ή επίκτητης καταστροφής τής ίριδας.

[ΕΤΥΜΟΛ. < acorea, νεολατιν. επιστημον. όρος, ελληνογενής < α- στερητ. + κόρη].